Interne CO2-prijs

Als er geen normen zijn om je aan te houden, geen definitieve CO2-prijs, en geen regelgeving die de interne CO2-prijs stimuleert, waarom zou een bedrijf dan kiezen voor de implementatie van zo’n systeem?

Klimaatrisico’s zijn helaas reëel en de gevolgen ervan naderen snel. In januari 2021 adviseerde de Bank of England bedrijven zich voor te bereiden op een CO2-prijs die tot $100 per ton kan stijgen. Ook heeft de Britse regering een traject uitgestippeld dat Britse bedrijven verplicht om tegen 2050 te rapporteren over hun klimaatrisico’s, in overeenstemming met de TCFD-rapportagestandaarden (Task Force on Climate-related Financial Disclosures). Omdat sommige industrieën al verplichtingen hebben, met name die in andere delen van de economie investeren, is een trickle-downeffect te verwachten op de aandelen van bedrijven met klimaatrisico’s. En nu overheden zich hebben gecommitteerd aan doelstellingen voor CO2-reductie in overeenstemming met het Klimaatakkoord van Parijs, introduceren velen een CO2-prijs. Dit maakt de tijdlijn voor verandering duidelijker dan ooit tevoren.

Er zijn twee belangrijke ICP-vormen: de carbon fee en de schaduwprijs. Daarnaast is de impliciete prijs een maatstaf om de kosten van CO2-reductie in een organisatie te meten. Deze kan in beide modellen worden gebruikt.

Een carbon fee is een heffing op de prijs van CO2, zoals een extra toeslag voor zakenreizen die naar een centraal fonds gaat.

Een schaduwprijs wijst kosten toe aan CO2-uitstoot in de besluitvorming, maar die kosten worden niet geheven. Bijvoorbeeld, bij een projectbeoordeling wordt de CO2-impact van het project gekwantificeerd en vervolgens gemonetariseerd met behulp van een $/tonCO2e. Het uiteindelijke financiële cijfer wordt meegenomen in de beslissing, maar niet in rekening gebracht.

Het belangrijkste doel bij het ontwerpen van een interne CO2-prijs is om te voldoen aan de juiste behoeften en drijfveren voor het bedrijf en om de sociale aspecten te begrijpen.

Je kunt een interne CO2-prijs toepassen op vrijwel elk onderdeel van je bedrijf en broeikasgasinventaris, ook op lastige decarbonisatie van scope 3, zoals zakenreizen of gekochte goederen en diensten.

Bij het uitvoeren van een ICP-onderzoek vragen we ons af: Welke gebieden van je broeikasgasinventaris zijn a) hotspots of aanzienlijk en b) moeilijk te verminderen? ICP is ideaal voor het aanpakken van deze gebieden.

Voor gebieden die moeilijk te reduceren zijn, is het vaak een uitdaging om een ​​pleidooi te houden voor groene en innovatieve alternatieven. Een interne CO2-prijs helpt je dan opties met een lagere uitstoot te verantwoorden doordat je de daadwerkelijke klimaatrisico’s en externe factoren kunt presenteren. Ook helpt ICP je de aandacht te richten op broeikasgasinventaris-hotspots (d.w.z. de grootste gebieden van je inventaris) en de besluitvorming af te stemmen op wat de decarbonisatieprioriteiten in jouw bedrijf moeten zijn. Voor de meeste organisaties vallen scope 3-emissies in beide categorieën: hotspots en lastig te reduceren.

De uitdaging bij scope 3-emissies is voornamelijk de kwantificering; ze zijn doorgaans moeilijker te kwantificeren dan scope 1 en 2. Maar kwantificering is wel mogelijk en er zijn vele nuttige factoren, benchmarks en benaderingen voor een scope 3 GHG-berekening, die kunnen worden gebruikt tijdens het ICP-proces. Een goed ontworpen systeem kijkt naar de beschikbare gegevens en de pragmatische balans tussen nauwkeurigheid en gebruiksgemak, en zorgt ervoor dat aan de normen wordt voldaan en dat de communicatie solide en doelgericht is.

Meer informatie over scope 1, 2 en 3 emissies >

Er bestaan geen specifieke ICP-standaarden, maar er zijn wel nuttige hulpbronnen beschikbaar, waaronder de Carbon Pricing Leadership Coalition.

Het Science Based Targets Initiative ontwikkelde een Science Based Carbon Price, wat in wezen neerkomt op een CO2-prijs die de werkelijke kosten van relevante CO2-risico’s weerspiegelt.

Een deel van de reden voor het ontbreken van standaarden is dat het concept van een interne CO2-prijs relatief nieuw is en op talloze manieren kan worden toegepast. Wel zijn er elementen van de implementatie van ICP die bestaande normen moeten volgen, met name voor de kwantificatie van CO2-impact. Een belangrijk onderdeel van elk ICP-proces is het kwantificeren van de CO2-impact (of het nu gaat om een zakenreis, een investeringsproject of de volledige GHG-voetafdruk van een afdeling of dochteronderneming). Die kwantificatie moet voldoen aan het GHG-protocol, zodat deze aansluit bij andere GHG-rapportage die de organisatie uitvoert.

In sommige gevallen kan het nodig zijn om af te stemmen op gedetailleerdere regelgeving, die betrekking heeft op andere bedrijfsprocessen of normen die binnen de organisatie worden gebruikt, zoals levenscyclusanalyse of inkoop. Robuuste scoping voorafgaand aan de implementatie van ICP helpt bij het identificeren van deze vereisten.

Er zijn vrijwillige manieren om ICP te rapporteren, zoals CDP-returns. TCFD-disclosure raadt de openbaarmaking van je interne CO2-prijs aan, mits ICP wordt genoemd als belangrijk sectorbreed klimaatgerelateerd model. De EU Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD) zal rapportage van details over het mechanisme van de interne CO2-prijs verplicht stellen.